De tweede keer dat ik mezelf ontdekte in de afwezigheid van tijd, was die bewuste dag, op de Nürburgring, een paar jaar geleden. Alleen liep het daar bijna echt fout voor mij af.

De flarden van die dag komen het vaakst terug in mijn dromen. Ze afschudden is me nog niet gelukt. Mijn hersenschimmen zitten nog vol energie.

Het was een zondag. Het was een middag. Dat weet ik omdat ik het kan terugredeneren. We racen altijd op zondagmiddag. Als de kerkgangers weer thuis zijn beginnen wij aan onze processie.

Ik had de inhaalactie ingezet. Dat weet ik omdat ik later de televisiebeelden heb teruggezien. Het ging op dat moment op intuïtie, zo voelde het. Ik herinner me dat het intuïtie was.

Alles wat ik had geleerd en opgeslagen moest er daar uitkomen. Alle energie die ik had, die was daar, op dat moment nodig voor het afremmen van die bocht.

Jody leidde de race. Ik lag tweede. Het was de Nürburgring, de groene Hel. Ruim twintig kilometer in lengte en allejezus veel bochten. Ruim vijftig jaar geleden aangelegd door de nazi’s. Een doolhof van een circuit, waar we als razenden doorheen joegen. Een beest van een baan was het. Dit was een plek waar alleen de groten uit onze beroepsgroep hadden gewonnen. Aan mazzel had je in de Eifel niet genoeg. Met mazzel kon je winnen in Monaco. Niet hier. Hier had je alles nodig. Mazzel had je nodig als het mis ging.

Jody 1.

Ik 2.

Alles wordt helder. Alles wat zo lastig te doorgronden kan zijn, is heel eenvoudig. Het is misschien het beste te omschrijven als het brein dat zichzelf uitschakelt. Daarom voelt zo’n verlicht moment alsof je opgaat in het grote geheel. Het voelde alsof de scheidslijn tussen mij en de rest van de wereld was verdampt.

Er blijft één stem over in je hoofd over. De stem die zegt wat je moet doen. De stem die zich afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent, die stem staat uit.

Ik nader Jody.

Ik kom in zijn slipstream en ik voel dat ik in het voordeel ben. Ik kruip naar hem toen, kan zijn versnellingsbak haast aantikken. Hij kijkt naar mij in zijn spiegels. Hij maakt zich breed, zwenkt naar rechts. Ik zwenk mee, wil zoveel mogelijk voordeel halen uit de slipstream. De lucht die hij wegduwt, hoef ik niet weg te duwen. Dus ik ga sneller en sneller. Ik voel het. Ik nader het punt waarop ik uit zijn slipstream moet komen en hem kan passeren. Het scherpst van de snede, het randje van afgrond.

Alles is groot en vertraagd.

Ik ben de racewagen. Ik ga het doen. De stem zegt: nu. Ik stuur nog een klein tikje naar rechts. Aan de binnenkant laat Jody een klein gaatje. Tussen Jody en de binnenkant van de bocht pas ik net. Als ik ook nog een tikkeltje later kan remmen en mijn banden hebben de juiste grip en de voor- en achtervleugel drukken me hard genoeg op het asfalt, dan moet het lukken.

Jody remt alleen een fractie eerder dan gewoonlijk voor hij naar rechts de bocht instuurt. Ik ben kansloos. Mijn linkervoorwiel knalt op zijn dikke rechterachterband. De natuurwetten nemen het over.

Het extatische vacuüm wordt in een keer gevuld met oerkracht. Als ik ooit een honderd procent, volmaakt, puur gevoel heb ervaren, dan is het daar.

Ik vlieg op de vangrail af en alles vertraagt. Alles wordt niks. De engelen en de duivel. Alsof de hemel even stilhoudt.

Ik vlieg door de lucht, ik draai om mijn as, vlieg op mijn kop, vastgesnoerd in mijn Harvey, over Jody heen. Alles gaat op de automatische piloot. Ik heb mijn handen nog aan het stuur, maar ik kan niks.

En nog steeds vertraagt de tijd, de seconden pulseren. Tegelijkertijd dringt de realiteit zich op volle snelheid op, vanaf de andere kant, in de vorm van een stalen vangrail. In een flits denk ik: is dit ‘m dan?

Ik beland een fractie van een seconde op het nulpunt.

En alsof ik wakker schiet uit een nachtmerrie spuit de adrenaline door mijn lichaam. De adrenaline lost het nirvana op. De tijd keert terug. Ik schiet door het nulpunt heen en ram keihard de vangrail. De auto desintegreert.

Als ik bij kennis kom lig ik in het ziekenhuis van Koblenz.