In 1989 vertrekt de eenentwintigjarige Marie halsoverkop uit Nederland. Ze gaat in Parijs aan de slag als au pair in een disfunctionele familie. De stad, de taal, het werk; in alle opzichten is het een harde reset. Wat doet iemand die grip moet krijgen op het leven? Die schrijft.

Marie richt zich tot haar voormalige docent Flo, de persoon die haar vlucht veroorzaakte en gewond is geraakt tijdens de terroristische aanslagen in Parijs. Hun levens zijn met elkaar verbonden en het is tijd om de knoop te ontwarren. Een ontrafeling die begint bij haar voormalige werkgever, de derde pijler van hun verhaal.

Wij moesten afgebroken worden, zeiden jullie. Afgebroken en weer opgebouwd. We moesten afschudden waarmee familie, conventie, traditie en gewoonte ons hadden omhangen. We moesten niets worden, barre grond, een omgespit en van onkruid ontdaan akkertje. We moesten onszelf worden want dat waren we nog niet. We moesten afleren om te leren, stil worden om te luisteren, onszelf pijnigen om anderen te kunnen troosten – we moesten zoveel. Die kans werd ons geboden, die moesten we met beide handen aangrijpen. Iedereen gebruikte andere woorden maar bedoelde hetzelfde. En niemand verpakte het zo mooi als jij, Flo.

Sacha Bronwasser is schrijver, spreker, kunsthistoricus en curator, in wisselende

volgorde. Ze debuteerde in oktober 2019 met het veelgeprezen Niets is gelogen. Korte verhalen van haar hand verschijnen onder meer op kunstplatform Mister Motley en in de theaterreeks Uitgelezen Verhalen.